தமிழ் மக்களுக்கு இந்த நாட்டில் தீர்வு வழங்கப்படாது போனால், வடக்கு, கிழக்கை இந்தியாவுடன் இணைத்துக் கொள்ளுமாறு கோர நேரிடும் என ரெலோவின் தலைவர் செல்வம் அடைக்கலநாதன் அண்மையில் கருத்து ஒன்றை வெளியிட்டிருக்கிறார்.
இது இந்தியத் தரப்பில் இருந்து கொடுக்கப்பட்ட நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் வெளியிடப்பட்டதா? இலங்கை அரசிடம் இருந்து நியாயமான தீர்வு கிடைக்கும் சாத்தியமில்லை என்ற அவநம்பிக்கையின் அடிப்படையில் வெளியிடப்பட்டதா? தீர்வுக்காக போராடும் வல்லமையை இழந்து விட்ட சோர்வில் இருந்து வெளியானதா? அல்லது, இவ்வாறான கருத்தை வெளியிடுவதன் மூலம் இலங்கை அரசை மிரட்டிப் பணிய வைக்கலாம் என்ற அசட்டு நம்பிக்கையில் இருந்து வெளிப்பட்ட கருத்தா என்று தெரியவில்லை.
ஆனால், இந்தக் கருத்து சாதாரணமான ஒன்று அல்ல. இது தமிழ் மக்களின் கருத்தைப் பிரதிபலிக்கவுமில்லை. அத்துடன் இந்தக் கருத்து, வெளியிடப்பட்டுள்ள சூழலையும் சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ளமுடியாது.
இலங்கையை இந்தியாவுடன் இணைத்துக்கொள்வது, மகாகவி பாரதியார் உள்ளிட்ட இந்திய தேசியவாதிகள் பலரது கனவாக இருந்திருக்கிறது.
“சிங்களத் தீவினுக்கோர் பாலம் அமைப்போம்” என்று பாரதியார் பாடியிருக்கிறார்.
அதேபோல, இலங்கை சுதந்திரம் பெறுவதற்கு முன்னர் இந்தியாவுடன் அதனை இணைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற கோரிக்கை தென்பகுதியில் இருந்தும் சிலரால் முன்வைக்கப்பட்டது.
அண்மைய பொருளாதார நெருக்கடியின்போது கூட சிலர், இலங்கையை இந்தியாவிடம் ஒப்படைத்துவிடலாம் என்று ஆலோசனை கூறியவர்களும் இருக்கின்றனர்.
இவற்றுக்கு மத்தியில் 75 ஆண்டுகள் சுதந்திரமாக இருந்துவிட்டது இலங்கை. இப்போது, இந்தியாவுடனான இணைப்புகளை பலப்படுத்துவதற்கு முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன.
இந்தியாவுக்கும் இலங்கைக்கும் இடையில் தரைவழிப்பாலம் அமைக்கும் திட்டம், குழாய்வழி எரிபொருள் விநியோகத்தை மேற்கொள்ளும் திட்டம், மின்வழித்தட இணைப்பை மேற்கொள்ளும் திட்டம் என்பன இப்போது பரிசீலனைகளில் இருக்கின்றன.
இந்தியாவுடன் தொடர்புகளை பலப்படுத்தி, அதன் மீது சார்ந்திருக்கின்ற சூழல் அதிகரிக்கத் தொடங்கியுள்ள நிலையில்தான் செல்வம் அடைக்கலநாதன் வடக்கு, கிழக்கை இந்தியாவுடன் இணைத்துக்கொள்ளுமாறு கோர நேரிடும் என்று கூறியிருக்கிறார்.
இது நடைமுறைச் சாத்தியமான விடயமாக இருக்காது. ஏனென்றால் இலங்கை ஒரு சுதந்திர நாடு. இலங்கையுடன் இந்தியா நட்புறவு கொண்டிருக்கிறது. இலங்கையின் தயவையும், அது தனக்கு எதிராக திரும்பிவிடக்கூடாது என்பதிலும் இந்தியா உறுதியாக இருக்கிறது.
தமிழர் பிரச்சினைக்கான தீர்வு விடயத்தில் இந்தியா கடந்த நான்கு தசாப்தங்களாக அடக்கி வாசித்துக் கொண்டிருப்பதற்கு காரணமே, கொழும்பை பகைத்துக்கொள்ளக் கூடாது என்ற முன்னெச்சரிக்கை தான்.
தனது காலுக்குக் கீழே ஒரு எதிரி உறங்கிக்கொண்டிருப்பதை இந்தியா ஒருபோதும் விரும்பாது. அது இந்தியாவின் தேசிய பாதுகாப்பு நலனுக்கு ஆபத்தானது.
அதனால் முடிந்தளவுக்கு இலங்கையுடன் நட்புறவை பேணிக்கொள்ள விரும்புமே தவிர, தமிழர்களை முக்கியமாக கவனத்தில் கொள்ளாது. அதுவும் வடக்கு, கிழக்கை இந்தியாவுடன் இணைத்துக்கொள்வது என்ற கோரிக்கை விடயத்தில் இந்தியா மிகவும் முன்னெச்சரிக்கையுடனே நடந்துகொள்ளும்.
இந்தக் கோரிக்கையை 1980களின் நடுப்பகுதியில் விடுத்திருந்தால், ஒருவேளை இந்தியா அதற்குச் சாதகமான நிலைப்பாட்டை எடுத்திருக்கக்கூடும்.
இன்றைய நிலையில் அதற்கான சாத்தியங்கள் அரிது. பாகிஸ்தான், சீனா என வடக்கே இரண்டு எதிரிகளை வைத்திருக்கின்ற இந்தியா, தெற்கில் இன்னொரு எதிரியை உருவாக்க விரும்பாது.
அதைவிட வடக்கு, கிழக்கை இணைத்துக்கொள்வதன் மூலம் மாத்திரம், இந்தியாவின் பாதுகாப்பை உறுதிசெய்துவிட முடியாது. பலாத்காரமான முறையில் அதனை செய்தால், நாட்டின் ஏனைய பகுதிகள் இந்தியாவுக்கு எதிராக திரும்பும்.
பிராந்தியத்தில் அமைதியற்ற நிலை தோன்றும். அதனை சாட்டாக வைத்துக்கொண்டு அம்பாந்தோட்டை துறைமுகத்தில் சீனா தனது படைகளை இறக்கும். அதன் மூலம் கொரியா இரண்டு நாடுகளாக பிரிந்து மோதிக்கொண்டது போன்ற சூழல் உருவாகும்.
இது இந்தியாவின் நிலையான பாதுகாப்புக்குப் பெரும் அச்சுறுத்தலை ஏற்படுத்தும். இந்தியா பாதுகாப்பாகவும் அமைதியாகவும் இருந்தால் தான், பொருளாதார வளர்ச்சியை பெற முடியும்.
இந்தியா பொருளாதார ரீதியாக இன்று வளர்ந்திருக்கிறது. அது அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகர வேண்டும். அதற்குள்ளாகவே, அமைதியற்ற நிலைக்குள் சிக்கிக்கொண்டால், எல்லாம் பாழாகிவிடும். எனவே, இந்தியா நிதானமாகவே நடந்துகொள்ளும்.
செல்வம் அடைக்கலநாதனுக்கு இந்தியாவிடம் சரணடையும் இந்த யோசனை எப்படி தோன்றியதோ தெரியவில்லை.
உக்ரேனிடம் இருந்து முன்னர் கிரீமியாவையும், பின்னர், டோனஸ்க், லுகான்ஸ்க், டொன்பாஸ் பிராந்தியங்களையும் கைப்பற்றி தன்னுடன் இணைத்துக்கொண்டிருக்கிறது ரஷ்யா. இதனை உலக நாடுகள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அதுபோல இந்தியாவும் நடந்துகொள்ளும் என்று எதிர்பார்த்திருப்பாரேயானால், அது முட்டாள்தனம்.
அதேவேளை, ஒன்றில் அரசாங்கம் தமிழர்களுக்கு தீர்வினை தர வேண்டும் இல்லாவிட்டால், வேறு வழியை நாட வேண்டும் என்ற நிலை செல்வம் அடைக்கலநாதன் உள்ளிட்ட தமிழ்த் தலைவர்களுக்கு இருப்பது உண்மை.
அதுவும் இந்தியாவை மட்டும் நம்புகின்ற தலைவர்களுக்கு, ஒன்றில் தனிநாட்டை பெற்றுத் தருமாறு கோர வேண்டும் அல்லது இணைத்துக்கொள்ளுமாறு கோர வேண்டும் என இரண்டு தெரிவுகள் மாத்திரம் இருப்பதாக சொல்லப்படுகிறது.
அதற்கு அப்பாற்பட்ட நிலைப்பாடுகளை எடுப்பது பற்றி யோசிக்க அவர்கள் தயாரில்லை. இந்தியா தனிநாட்டை பெற்றுத் தராது என்பது தெரியும். அதுபோலவே இணைப்பையும் இந்தியா பரிசீலிக்காது.
இந்தியா வடக்கு, கிழக்கை தன்னுடன் இணைத்துக்கொள்ள இணங்கினால் மட்டும் தமிழர்களின் பிரச்சினை தீர்ந்துவிடுமா? இல்லை.
இலங்கையில் தமிழர்களுக்கு உரிமைகள், அதிகாரங்களைப் பெற்றுக்கொடுக்க இந்தியா விரும்பினால், அதனை மிக இலகுவாக செய்து முடித்திருக்கலாம். 13ஆவது திருத்தச்சட்டம் அதற்கு உதாரணம். அது இலங்கை விரும்பி கொண்டு வந்ததல்ல. இந்தியாவின் தலையீட்டினால் அழுத்தங்களினால் கொண்டுவரப்பட்டது.
எனவே தமிழர்களுக்கு தீர்வைப் பெற்றுக் கொடுப்பது என இந்தியா தீர்மானித்து விட்டால், அதனை யாராலும் தடுக்கவோ, தடை செய்யவோ முடியாது. ஆனால் இந்தியா அவ்வாறானதொரு முடிவை இலகுவில் எடுத்துவிடாது.
13ஆவது திருத்தச் சட்டத்தில் உள்ள அதிகாரங்களைப் பெற்றுக் கொடுப்பதற்குக் கூட தீவிரமாக தலையிட முடியாத இந்தியாவா, வடக்கு, கிழக்கை தன்னுடன் இணைத்துக்கொண்டு, தமிழர்களுக்கு சம உரிமையை பெற்றுக்கொடுக்கப் போகிறது?
சரி, வடக்கு, கிழக்கை இந்தியா தன்னுடன் இணைத்துக்கொள்கிறது என்றே வைத்துக்கொள்வோம்.
அதற்கு இந்தியா மாநில அந்தஸ்தை ஒருபோதும் வழங்காது. இந்தியாவில் மாநிலங்களுக்குத் தான் அதிகாரங்கள் பகிரப்பட்டிருக்கிறதே தவிர, துணைநிலை மாநிலங்களுக்கு அல்ல.
புதுச்சேரி போன்ற யூனியன் பிரதேசங்களில் ஒன்றாகத்தான் வைத்துக்கொள்ளும். ஏனென்றால், அப்போதுதான் மத்திய அரசின் நேரடி கண்காணிப்பு இருக்கும். அதனை சுலபமாக கையாள முடியும்.
புதுச்சேரி முதல்வர் ரங்கசாமி மாநில அந்தஸ்தை பெற்றுக்கொள்வதற்காக படாத பாடுபட்டு நொந்து போயிருக்கிறார். அதற்காக பா.ஜ.க.வுடன் கூட்டு வைத்தும் கூட ஒன்றும் நடக்கவில்லை.
புதுச்சேரி போன்ற யூனியன் பிரதேசங்களை மத்தியில் உள்ள அரசாங்கம் ஆட்டிப் படைக்கிறது.
அங்குள்ள பொலிஸாருக்கு பொல்லுகளுடன் செயற்படும் அதிகாரம் அளிக்கப்பட்டுள்ளது போல இங்கும் மாகாண பொலிஸாருக்கு அதிகாரம் அளிக்கலாம் என்று அண்மையில் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சி.வி.விக்னேஸ்வரனும் ஜனாதிபதி ரணிலுக்கு ஆலோசனை கூறியிருந்தார்.
இந்தியாவின் இன்னொரு புதுச்சேரியாக மாறுவதற்காகவா தமிழர்கள் இந்தளவு போராட்டங்களையும் அழிவுகளையும் சந்தித்தார்கள்?
புதுச்சேரி போல, மத்திய அரசின் ஆளுகையின் கீழ் இருப்பதானால், இங்கு ஆளுநரின் அதிகாரத்துக்கு கட்டுப்பட்ட மாகாண சபைகளுடனேயே காலத்தைக் கடத்தி விடலாமே.சட்டிக்குள் இருந்து அடுப்புக்குள் விழ ஆசைப்படுகிறார் செல்வம் அடைக்கலநாதன். தமிழர்கள் தமது தாயகம் அங்கீகரிக்கப்பட்டு, சுயநிர்ணய உரிமை ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு, சமஷ்டி முறையில் அதிகாரங்கள் பகிரப்பட வேண்டும் என்ற அபிலாசைகளைக் கொண்டிருக்கிறார்களே தவிர, இந்தியாவின் காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ் இணைந்து கொள்வதற்கு கனவு காணவில்லை.
அவ்வாறானதொரு தவறான விம்பத்தை உருவாக்கி இந்தியாவை தவறாக வழிநடத்த அல்லது தவறான ஆசைகாட்ட முனைவதை தமிழ்த் தலைவர்கள் தவிர்த்துக்கொள்வதே நல்லது.
கபில்
